کاشیما 2-4 رئال؛ هت تریک رونالدو و زیدان!

دیدار تیم های کاشیما و رئال مادرید در فینال جام جهانی باشگاه ها لحظاتی پیش به لطف درخشش خیره کننده رونالدو با نتیجه 2-4 به سود رئال خاتمه یافت تا کهکشانی ها برای پنجمین بار فاتح این رقابت ها شوند.

به گزارش "ورزش سه"، رئال پس از پیروزی بر آمه ریکای مکزیک در نیمه نهایی و کاشیما پس از برتری خیره کننده 3-0 بر ناسیونال کلمبیا پای به فینال جام جهانی باشگاه گذاشته بودند.

بازی را رئال بهتر آغاز کرد و از همان ابتدا عطش گلزنی در میان بازیکنان این تیم مشهود بود. پس از چند حمله نه چندان جدی، رئال دقیقه 9 به گل دست یافت.

شوت محکم لوکا مودریچ  از بیرون محوطه جریمه را گلر کاشیما ناقص دفع کرد تا بنزما روی ریباند موفق شود رئال را پیش بیندازد.

پس از این گل، رئال از فشار خود کم نکرد و دو سه موقعیت خوب دیگر را نیز روی دروازه کاشیما خلق کرد؛ اما ضربات رئالی ها راهی به دروازه پیدا نمی کرد. از دقیقه 30 به بعد روند بازی متعادل تر شد و رئال به نظر کم انگیزه تر به بازی ادامه می داد.

نیمه اول در حال اتمام بود که کاشیما روی اشتباه واران در دقیقه 43 به گل رسید. کنترل بد مدافع فرانسوی رئال درون محوطه جریمه به شیباساکی اجازه داد تا به راحتی دروازه رئال را باز کند تا نیمه اول با نتیجه شگفت انگیز 1-1 به اتمام برسد.

رئال نیمه دوم را نیز مطابق انتظار بهتر آغاز کرد اما در عین ناباوری دقیقه 52 دروازه خود را گشوده دید.

بازهم شیباساکی بود که با یک حرکت عرضی از راست و شوت محکم پای چپ خود از بیرون محوطه جریمه توپ را به کنج دروازه رئال فرستاد. اشتباه ناواس روی این گل قابل توجه بود.

رئال 8 دقیقه بعد این گل را جبران کرد. خطای مدافع کاشیما روی لوکاس را داور زامبیایی پنالتی تشخیص داد و کریستیانو موفق شد به راحتی آن را به گل تساوی تبدیل کند.

دو دقیقه پس از این گل رئال به فاصله اندکی، دو فرصت خوب دیگر را نیز توسط رونالدو و راموس از دست داد.

رئال بی وقفه حمله می کرد و دقیقه 71 به گل سوم نیز رسید اما آفساید اعلام شد. رونالدو در شرایطی که در موقعیت آفساید قرار داشت از دفع ناقص گلر کاشیما روی شوت بنزما استفاده کرد و توپ را درون دروازه جای داد با این حال داور به درستی این گل را آفساید اعلام کرد.

5 دقیقه انتهایی بازی را باید از آن کاشیما دانست که حداقل در دو موقعیت می توانست شگفتی را کامل کرده و گل سوم را هم به ثمر برساند اما درخشش ناواس و بی دقتی اندو مانع از فروپاشی دروازه رئال شد تا 90 دقیقه تلاش دو تیم با تساوی 2-2 به اتمام برسد.

وقت اضافه اول با حملات رئال آغاز شد و 7 دقیقه بعد کهکشانی ها به گل سوم رسیدند. پاس عمقی عالی کریم بنزما به رونالدو رسید و او هم با ضربه پای چپ دقیق خود در مصاف تک به تک با گلر کاشیما توانست حساب کار را 3-2 کند.

سه دقیقه بعد کاشیما تا آستانه زدن گل تساوی هم پیش رفت اما ضربه سر مهاجم این تیم به تیر افقی دروازه برخورد کرد و به بیرون رفت.

رئال دقیقه 104 حساب کار را 2-4 کرد. این بار هم رونالدو گلزنی کرد تا هت تریکش کامل شود.

شوت کروس در میانه راه به رونالدو رسید و او هم با یک کنترل خوب و ضربه ای محکم توپ را به طاق دروازه کاشیما چسباند تا خیال رئال تا حدود زیادی راحت شود.

در وقت اضافه دوم نیز رئال به خوبی بازی را کنترل کرد و حتی می توانست توسط موراتا که به جای رونالدو وارد زمین شده بود به گل پنجم هم دست یابد.

در نهایت این بازی جذاب پس از 120 دقیقه تلاش دو تیم با نتیجه 2-4 به سود رئال خاتمه یافت و رئال به سومین افتخار مهم خود در سال 2016 نیز دست یافت.

چگونه سی آر سِوِن به سی آر ناین تبدیل شد؟

به نظر می رسد در ماه های اخیر، نقش کریس رونالدو در ترکیب کهکشانی ها نزدیک به نقش همنام سالهای نه چندان دور خود در خط حمله رئال، رونالدوی برزیلی باشد.

به گزارش "ورزش سه"، از یک بال هجومی تند و تیز، حالا کریس رونالدو برای ماندن در بالاترین سطح، سبک بازی خود را عوض کرده و تبدیل به یک مهاجم نوک شده است.

تنها یک سال پیش و زمانی که لیونل مسی موفق شد پنجمین توپ طلا را به فهرست افتخارات خود اضافه کند، به نظر می رسید دوران درخشش کریستیانو به پایان رسیده است. زیر نظر رافا بنیتس، او حتی قادر به ارائه سایه ای از درخشش خود نبود.

اما تنها 12 ماه بعد، شرایط به طور کامل تغییر کرد و کریس رونالدو یک بار دیگر مخالفانش را وادار به اعتراف به اشتباه کرد. ستاره شماره 7 رئال مادرید موفق شد برای سومین بار در 4 سال اخیر به عنوان بهترین بازیکن جهان شناخته شده و قراردادی طولانی مدت را با کهکشانی ها به امضا برساند.

حالا کریستیانو مصمم است تا در آستانه 32 سالگی، یک بار دیگر توانایی های خود را به اثبات برساند. رونالدو حالا در مرحله ای قرار دارد که بسیاری از ستارگان بزرگ دنیای فوتبال در این سن، دوران افول را پشت سر می گذرانند.

اما CR7 مدل 2016، با ستاره ای که در سال 2009 طی مراسمی به یاماندنی پای به سانتیاگو برنابئو گذاشت، تفاوت چشمگیری دارد.

در مراسم دریافت چهارمین توپ طلا، رونالدو در پاسخ به سوالی که در این زمینه شد، اذعان داشت که دلیلی ندارد به تغییر پست فکر نکند و این تفکر برای کسی که هرگز تلاش خود را برای بهتر شد متوقف نکرده است، موضوع عجیبی نیست.

بر اساس آمار و ارقام، کریستیانو مدتی است پست همیشگی خود را ترک کرده است و حالا می توان او را دیگر یک سانتر فوروارد، با تعریف سنتی وظایف این پست محسوب کرد.

در ماه های اخیر، بیشتر گلهایی که توسط بهترین گلزن تاریخ باشگاه رئال مادرید زده می شود، از درون محوطه جریمه و با یک یا نهایتا دو لمس توپ به ثمر می رسد. بدون شک این صفات، بیش از آنکه مربوط به پست سابق کریس رونالدو و منطقه شماره 7 باشد، از وظایف ذاتی یک مهاجم شماره 9 به شمار می آید.

زیر نظر زین الدین زیدان، حالا این گرایش از سوی رونالدو به حدی افزایش یافته است که می توان او را با ستاره سالهای نه چندان دور و هم نام وی در خط حمله کهکشانی ها، رونالدوی برزیلی مقایسه کرد.

حالا لازم نیست رونالدو در پست خود به اندازه گذشته برای شرکت در وظایف دفاعی به صف مدافعان اضافه شود و فضای کمتری از زمین را تحت پوشش قرار می دهد.

نقش جدید رونالدو در رئال مادرید طی این روزها، تکیه بر غریزه گلزنی این بازیکن است که این تغییر در دیدار روز پنجشنبه برابر آمریکا کلاب در چارچوب مسابقات جام باشگاه های جهان در توکیو، به وضوح قابل مشاهده بود.

حالا با این شرایط و تغییر پستی که برای رونالدو در ترکیب رئال مادرید به وجود آمده است، او می تواند سالهای بیشتری روند فوق العاده خود را حفظ کرده و در بالاترین سطح باقی بماند. البته بدون شک آمادگی فیزیکی او نسبت به گذشته کاهش خواهد یافت و سرعت او کمتر خواهد شد که با توجه به افزایش سن، این موضوع بخشی لاینفک از دوران حرفه ای هر ستاره فوتبال است.  

زمانی که کارلتو هدایت کهکشانی ها را بر عهده داشت، از لغت "بمب" برای توصیف فوق ستاره پرتغالی خود استفاده می کرد، اما حالا به نظر می رسد او کمتر دارای قدرت انفجاری است و ممکن است این موضوع روی آمار خیره کننده گلزنی وی نیز تاثیرگذار باشد.

البته طبیعتا با این جا به جایی پست، نمی توان کتمان کرد که نقش رونالدو نیز در رئال مادرید دستخوش تغییر خواهد بود. حالا رونالدو از بازیکنی که استعداد شگرفی را در زمین به نمایش می گذاشت، تبدیل به پرچمدار کهکشانی ها شده و می توان او را کاپیتان بدون بازوبند لوس بلانکوس در داخل و بیرون زمین قلمداد کرد.

گرچه در سالهای اخیر، بارها در مورد رونالدو گفته شد که او بیشتر روی اهداف فردی متمرکز است و موفقیت تیمی برای او در اولویت دوم قرار دارد، اما هرگز نمی توان میزان تعهد توصیف ناپذیر او به رئال مادرید، طی این هفت سال را کتمان کرد.

بدون توجه به اینکه رونالدو قرار است مانند سالهای قبل در پست وینگر به کار گرفته شود و یا همانند تیم زیدان در هفته های اخیر، بیشتر متمایل به درون محوطه جریمه و نزدیک به دروازه حریفان به کار گرفته شود، تمدید قرارداد او تا سال 2021، پیغام بسیار روشنی به دوستداران فوتبال داشت؛ رونالدو تا مدت های متمادی قرار است رهبر رئال مادرید برای فتح دروازه های جدید باشد.

لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ

حمیدرضا صدر، نویسنده ورزش سه به بهانه آنچه بر لیونل مسی در سال 2016 گذشت شما را راهی آرژانتین می کند و به جایی می برد که پسربچه ها در زمین های سنگلاخ پی رویاهای بزرگ می افتند...

به گزارش "ورزش سه"، او سال 2016 را با کسب مدال قهرمانی لالیگا سپری کرد که هشتمین مدالش در آن قلمرو بود، با دریافت توپ طلا، ولی حضورش در جام ملت های آمریکای جنوبی 2016 که قرار بود طعم شیرینی پیدا کند به شرنگ تلخی بدل شد. او در آن کارزار رکورد 54 گل ملی گابریل باتیستوتا را پشت سر گذاشت؛ ولی وقتی در فینال برابر شیلی اولین ضربه پنالتی آرژانتین را از دست داد زمینه ساز شکست راه راه پوش ها شد. در پایان سرش را پایین انداخت و اعلام کرد دیگر پیراهن ملی را بر تن نخواهد کرد. می دانست نتوانسته تیم ملی زادگاهش را به پرواز درآورد. می دانست رویاهای هموطنانش را بر باد داده، می دانست زمان چه تند و تلخ سپری شده.

روایات مختلفی درباره اولین باری که لیونل پا به میدان فوتبال گذاشت نقل کرده اند. پدرش گفته مادربزرگ لیونل از ریکاردو سالاوادور ریکاردو آپاراچیو مربی محلی معروف به "آپا" درخواست کرد نوه پنج ساله کوچولویش را روانه میدان کند تا کنار برادرانش بازی کند. آپا هم روایت کرده در دیداری که فقط ده بازیکن در اختیار داشت، پسربچه ای را کنار زمین دید که استادانه با توپ به دیوار می کوبد و از مادر پسربچه پرسید: "... می شه بچه تون برای ما بازی کنه؟"

او در روزاریو به دنیا آمده و دنبال توپ دویده بود، شهری بنا شده کنار رودخانه، شهری که چه گوارا آن جا به دنیا آمده، شهری که افسانه ها می گفتند که زمین و زمان فراموشش کرده. دو سال بعد از ورود "لیونل کوچولو" به میدان آنقدر درخشیده بود که " Pibe " صدایش می کردند، یعنی "پسرک". برای شناختن فوتبال آرژانتین باید این "پسرک ها" را بشناسید . پسرهایی که از دهه 1920 به بعد عزیز آرژانتینی ها شدند. پسرهایی آمده از دل زاغه ها که برای کسب پیروزی جان می کندند.

آن پسرک ها به " Potrero " تعلق داشتند، همان زمین های سنگلاخی گوشه کنار شهرها، همان زمین هایی که اگر نتوانی در آن ها دریبل بزنی کارت تمام است. آن دریبل زن ها جادویی داشتند با عنوان  "La Nuestra "، خلاقیتی متعلق به پسربچه هایی که صورتشان از خاک و گل کثیف شده بود. پسرهایی با موهایی بلند و چشمه های تیزبین و تبسم هایی که گاهی بدل به خنده آمیخته به شرم می شدند. پسرهایی با دندان های کج و کوله که اگر دقت می کردید ریزه های نان را لایشان می دیدید، نان و نه گوشت را.

آرژانتینی ها در چنان حال و هوایی دهه 1980 را با دیگو مارادونا سپری کردند. دیگو آنها را قهرمان جهان کرد و قطعه معروف تانگو، "رویای یک پسرک؛ که سال 1943 ساخته شده بود" را خواند. قطعه ای که پسرهای آرژانتینی در زاغه ها زمزمه می کنند "...مادر عزیزم... برایت پول به خانه خواهم آورد... روزی بازیکن بزرگی خواهم شد "... قطعه ای که با این جوری تمام می شدند "... توپ رو گرفت... همه رو پشت سرگذاشت و رسید به دروازه بان... و با زدن یه ضربه سهمگین تبدیل شد به یکی از اون گلزن های بزرگ...". این شعر تمام و کمال توصیف کننده گل مارادونا با پیراهن راه راه آرژانتین برابر انگلیس در 1986 بوده و همین طور بازتابنده ده ها گل مسی برای بارسلونا می باشد؛ ولی بین تیم ملی و باشگاه تفاوت هایی وجود دارند، تفاوت هایی خیلی بزرگ.

این که مسی آرژانتین را زود ترک کرد و راهی اروپا شد او را متمایز کرد. او در سیزده سالگی با قد 1.40 متری اش بیش از حد کوتاه به شمار می رفت، او برای رسیدن به یک قد طبیعی نیاز به درمانی مبتنی بر تزریق هورمون داشت، با پرداخت ماهی 900 دلار. پدر ایتالیایی- اسپانیایی تبارش که توانایی پرداخت آن مبلغ را نداشت، دستش را به سوی باشگاه نیولز اولد بویز دراز کرد ولی مقامات باشگاه آهی در بساط نداشتند.

لیونل خوش اقبال بود که یکی از افراد خانواده اش در کاتالونیا باشگاه بارسلونا را ترغیب کرد سایه اش را بر سر آن پسرکوچولو بیندازد. پسرکوچولو در دیدار آزمایشی پنج گل زد تا مقامات بارسا را متقاعد کند پرداخت هزینه های درمان پسر کوچولو سودآور خواهد بود. آخرین جمله ای که مادر لیونل پیش از ترک بارسلونا خطاب به پسرش گفت همان چیزی بود که بعدها لیونل را از همتایان بزرگ شده اش در آرژانتین جدا کرد "... خواهش می کنم اروپایی نشو". لیونل در لاماسیا درد تزریق های روزانه را تحمل کرد. تحمل کرد تا وقتی روی نیمکت می نشیند پاهایش به زمین برسند. او بلند شد، قد کشید و شد 70/1 متری.

برای خیلی ها اولین خاطره از مسی احتمالا به جام جهانی جوانان 2005 باز می گشت. جایی که آرژانتین نیجریه را 2-1 در فینال با دو ضربه پنالتی مسی شکست داد. ضربه پنالتی دوم او که با حرکت بدنش دروازه بان را فریب داد، تماشایی بود. همان زمان پیت دیویسر، بازیکن یاب هلندی که برای چلسی کار می کرد او را "مارادونای جدید" خواند و کمی بعدتر خود مارادونا از مسی به عنوان بازیکنی که "دنده اضافی" دارد و می تواند با سرعت مهارناپذیری توپ را جلو ببرد یاد کرد. مارادونا افزوده بود "... مسی توپ را احساس می کند".

مسی سفر اصلی اش را در تیمی که ساحر بزرگی به نام رونالدینیو داشت آغاز کرد. جلو رفت و جلوتر، بالا رفت و بالاتر. چهار بار لیگ قهرمانان را فتح کرد و چهار بار توپ طلا را به چنگ آورد. موهای بلندش تدریجا کوتاه شدند، همین طور شادی های پس از گل زدنش، با این وصف چیزی در او دست نخورده باقی ماند. چیزی یادگار همان پسرک های زاغه ها. چیزی یادآور بچگی و سادگی. هنوز هم که توپ را ناگهان از محاصره چندین نفر درمی آورد و با آن هیکل کوچکش حریفان غول پیکر را در طوفان تکل ها، لگدها و تنه ها با توازن پشت سرمی گذارد یادآور یکی از آن " Pibe " های نمونه ای است. پسری آمده از زمین های سنگلاخی که مخمل نوکمپ برایش شده بهشت.

با این وصف آن پرسش های نیش دار تکرار شده اند و تکرار "...چرا مسی نمی تواند با پیراهن آرژانتین همان قدر که در نوکمپ می دود بدود، همان جور حریفان را مغلوب کند، همان طور گل بزند؟" برخی از آرژانتینی ها نیش زده اند مسی به زادگاهش عشقی از ته دل نداشته و او هم بارها تکرار کرده "... هیچ چیزی بیش از این که بگویند آرژانتینی نیستم آزارم نداده". سایمون کوپر در توصیف این ناکامی به قصه "سفید برفی و هفت کوتوله" پناه برده. این که تعداد آن "پسرها"ی شبیه به هم در تیم ملی آرژانتین بیش از حد زیاد بوده اند. این که مسی نتوانسته ترکیب مناسبی با سایر کوتوله ها – به نقل از کوپر – بسازد، با کارلوس توز 1.70متری، سرجیو آگرو 1.72متری و پابلو آیمار 1.70 متری، خصوصا وقتی مربی شان یک کوتوله دیگر شد: مارادونا 1.65متری.

سال 2016  برای آن پسر در تیم ملی کشورش عجیب و غریب سپری شد. سالی که هم از تیم ملی خداحافظی کرد و هم به تیم ملی بازگشت. اکنون آرژانتین برای راهیابی به جام جهانی 2018 به دردسر افتاده و اگر هم راهی روسیه شود مسی 31 ساله خواهد بود و کسی نمی داند آن زمان در چه شرایطی خواهد بود. ولی کسی چه می داند شاید لیونل در همان سن و سال کاری را انجام دهد که دیگو سی سال پیش در 26 سالگی انجام داده. احتمالا این تنها آرزوی بزرگش است. آن جا همه را از دریبل زنان زمین خودی تا درون دروازه حریف پشت سر گذاشته و در پایان آن قطعه جادویی تانگو را زمزمه کند.

به گزارش "ورزش سه"، ایسکو که یک ماه است توانسته در غیاب مصدومان رئال جایگاه ثابتی برای خود پیدا کند، امشب چندان درخشان ظاهر نشد. او که در نیمه دوم تقریبا در بازی گم بود، با تصمیم زیدان تعویض شد و کاسیمیرو به جای وی وارد زمین شد.

ایسکو که از این تعویض ناراضی بود، با لگد زدن به وسایل کنار نیمکت، خشم خود را به زیدان نشان داد. باید دید واکنش سرمربی رئال به این حرکت ایسکو چه خواهد بود.